CZY ŚPIEWAĆ KAŻDY MOŻE?
Tytułowe słowa piosenki wywołał felieton Marii M. Pocgaj zamieszczony niedawno „Na pulsie” (na stronie internetowej pozn. oddz. ZLP). Tytułowa samowola nie bardzo mnie martwi, bo daj Bóg, żeby nasze wiersze były samodzielne i samoistne. Oczywiście, autorka w tytule ,ma na myśli teksty pisane bez poczucia odpowiedzialności, bezkrytycznie wyrzucane z serca i wątroby, że nie wspomnę o innych ludzkich organach… Bronię jednak piszących, także tych bez większych szans, próbujących sił, u początków swej twórczej ścieżki. To także czytelnicy, twórcy społecznej, czytelniczej struktury – kultury naszego Narodu. Odczuwają potrzebę pisania, przymus… Tak więc oni muszą… Brak natomiast, obligatoryjnego aktu zmuszającego nas do czytania wszystkiego…
Autorka felietonu pisze: „wiersz biały zwany wolnym”. Tu może warto uściślić… Wiersz biały zachowuje regularne akcenty, zestroje, często staranną fonikę – melodię tekstu. Jest najczęściej pozbawiony rymów. Wiersz wolny nie zachowuje fonicznego metrum, regularności wersu, strofy, rymu i …niby (na nieszczęście!) wszystko w nim wolno… Przypomnijmy tu, kunsztowne wersy wiersza białego (zwane też próbami polskiego heksametru) pióra Jana z Czarnolasu, w „Odprawie posłów greckich”, w partiach chóru oraz piękny fragment o łodzi żaglowej „O białoskrzydła morska pławaczko…” Także z Adama Mickiewicza, z „Konrada Wallenroda” – „Skąd Litwini wracali, z nocnej wracali wycieczki…”
Każdy może śpiewać ale nie każdy musi słuchać? Maria M. Pocgaj prowokuje, (żartuje?) pyta, czy ktoś zna kryteria pisania dobrych wierszy… Idąc tym niepewnym tropem, może tak? Upraszczając, ryzykując – zapytajmy : Czy wiersz mówi mi coś, czego nie wiedziałem o ludziach, o sobie, o świecie? Czy język tekstu jest indywidualny, charakterystyczny dla tej poetyki? Czy język wiersza jest aktywny, tzn. kreatywny? I jeszcze coś powinno być w tym wierszu, żebym mu uwierzył… Ale co? I bądź tu mądry i pisz wiersze…
JERZY GRUPIŃSKI foto JBZ